लहान पण आठवते अजून.
पूर्ण वर्ष जायचं होळीची वाट बघता बघता.
तेव्हा होळीची दोन दोन दिवस सुट्टी असायची.
त्यामुळे वर्गात अगोदरच रंग पंचमी सुरू व्हायची.
वर्गात मग रंग शाईचे उपयोगी पडायचे. एकमेकांच्या अंगावर शाई फेकून रंगोत्सव साजरा व्हायचा. कुणी चिडायचा, कुणी मारायला धावायचा, पण त्यातही खूप मजा यायची. होळीच्या दिवशी सुट्टी असल्याने सगळी मित्र मंडळी लाकड जमा करायला निघायची. गावाबाहेर वाळलेली झाडे बघून ती ओढत आणायची. त्यातही ऐक वेगळीच मजा होती.
होळी पेटली की मग रात्रभर जागरण असायचे. कधी आमच्यातले मोठे उनाड पोरे, कुणाच्या घरुन लाकडे, बाजा, खाटा, पण चोरून आणून होळीत स्वाहा करायचे. मग दुसऱ्या दिवशी ज्याच्या घरून ते आणले ते खूप आरडाओरडा करायचे. शिव्या घालायचे. पण लाकडे कुणी आणली ते कधीच कळत नसे.
मग सकाळी रंग खेळायला सुरुवात व्हायची.
प्रत्येकाचा वेगळा रंग असायचा. सगळ्यांचे चेहरे अगदी अनोळखी होऊन जायचे. कुणी पाणी फेकून ओले करायचे, तर कुणी चिखलाने आंघोळ घालायचे. कुणाचा रंग हिरवा लाल तर कुणाचा काळा.
त्या रंगात आई पण आपल्या मुलाला ओळखत नसे. शेवटी रंग खेळून थकलो की मग घरी जाऊन आंघोळ करायची, लागलेले रंग फिकट व्हायचे पण निघायचे मात्र नाही.
मग पुरण पोळी, करंज्या चिवडा यांचा नास्ता करूनच पोट भरून जायचे.
या सगळ्या आनंदात एखादा व्यक्ती दारू पिऊन तुल्ल होऊन यायचा. खूप ओरड करायचा. मुलं त्याला घाबरायचे पण दुरून त्याची नक्कल करायचे. मग तो खूप चिडायचा, शीवी द्यायचा , मागे धावायचा सुद्धा. पण त्या पळापळी त खूप मजा यायची.
आजकाल मात्र ती मजा तो आनंद हरवला आहे असे वाटते.
आता नैसर्गिक रंगांची जागा रासायनिक रंग गुलालानी घेतली. व्यसन करणाऱ्यांची संख्या ही खूप वाढली. जंगले उरली नाहीत म्हणून लाकडे जाळणे पण कमी झाले.
त्यामुळे होळीत रंग खेळायला भीतीच जास्त वाटते.
रंग पंचमीच्या हार्दिक शुभेच्छा
Sanjay Ronghe
"माझ्या कविता" : Sanjay Ronghe 