” माझा शेती प्रपंच ”
पप्पा तुम्ही गेलात आणी मग
आली शेती माझ्या हाती ।
फिरुन फिरुन बघीतली सारी
काळी भोर तीची माती ।
तोलुन मापुन बोलुन सारी
आपलीशी केली सगळी नाती ।
डोंगर वाढला कामाचा
कळले मज वळायच्या वाती ।
नागरण वखरण पेरणी डवरण
सगळी कामं पावसाच्या घाती ।
शोधायचे आकाशात ढग काळे
आणी मोजायचे झाडावर बोंडपाती ।
मजुरांचा प्रश्न किती आहे भारी
धाप लागते जिवाला भरुन येते छाती ।
डोक्यावर असतो काळजीचा डोंगर
सांगा कशी येयील हो झोप राती ।
पावसाचे असते वेगळेच नाटक
नको तेव्हा पडुन धरतो छाती ।
बी बियाणे औषध खते
पै पै लागतो हिशोब तरी कीती ।
बाजारात मालाला मिळत नाही भाव
फळफळतात नुसत्या व्यपार्यांच्या जाती ।
हाती आलेल्या पिकाची हो
बघावी लागते माती ।
नका मोजु तुम्ही राजेहो
फाटक्या शर्टाला ठिगळं कीती ।
Sanjay R.
” कापसाला का नाही भाव “
काय सांगु राव
नाही कापसाला भाव ।
निवडणुकी आधी
किती मारला ताव ।
चांगल्या दिवसांची
किती वाट पहाव ।
शेतकरी करतो
किती धावाधाव ।
चोर तो माल्या
बनुन बसला साव ।
व्यापार्यांना कीती
पैशाची हाव ।
उपाशी पोटी
झोपतो सारा गाव ।
मेहनत करुनही का
त्यानेच असे मराव ।
उठा कोणीतरी
सांगा बाजार भाव ।
मंतर द्या म्हणा
नाहीतर दिसेल प्रभाव ।
अतीच होतय आता
विसरा घुम जाव ।
जागा झाला बळी तर
उरणार नाही नाव ।
Sanjay R.
” जिवन प्रवास “
दिवस तसा आजचा
किती खास आहे .
तुझ्या आणी माझ्या
मिलनाचा हा प्रवास आहे .
आठवते ती पहिली भेट
अजुनही तिच आस आहे .
नसतेस ना तु जेव्हा
मनाला तोच ध्यास आहे .
गालात तुझे हसणे
आणी हलकेच रागावणे
तोच तर सहवास आहे .
कसा विसरेल ते क्षण
त्यातच माझा श्वास आहे .
जपलीत मी ती सारी फुलं
त्याच्यासाठी तु आकाश आहे.
फुलं मुलं काळजी किती
घराला तुझाच सहवास आहे .
तु मी आणी आपलं जग
सार्यांचाच तु विश्वास आहे .
रस्ता अजुन सरला नाही
अनंताचा हाच प्रवास आहे .
Sanjay R.
” पावसाची सर “
बघुन वाट पावसाची
जीव बळीराजाचा झाला अधर ।
सुखावला किती तो
येता एक पावसाची सर ।
पाठी कर्जाचा डोंगर
वाटे का होइल त्यात अजुन भर ।
पावला बघा देवच जसा
फुलली शेतं आला आनंदाला बहर ।
नद्या नाले सारं भरु दे आता
होती सारखी त्याची आकाशी नजर ।
हात जोडुन करतो धावा
देवा ढगांचा आकाशी होउ दे गजर ।
Sanjay R.
” आभाळ “
आभाळाला लाउन बसला
बळीराजा आपला डोळा ।
आकाशातल्या ढगांमधे
शोधतो तो ढग काळा ।
हिरमुसलेली शेतं बघुन
हुंदक्याने दाटला गळा ।
विखुरताहेत स्वप्न सारी
निघाली आसवं घळघळा ।
Sanjay R.
” मनच जळलं “
कसं कुणास ठाउक
पण आज कळलं ।
माणसाचं ना
मनच जळलं ।
माणसांनी माणसांना
किती छळलं ।
माणुसकी बघुन
सारं जग हळहळलं ।
माणसाचं ना
मनच जळलं ।
वाटलं होतं
संकट टळलं ।
आलेलं तुफान
मागच्या मागे वळलं ।
विचारांचं आवरण
कित्ती मळलं ।
माणसाचं ना
मनच जळलं ।
Sanjay R.
” पेटते चुल “
संसार फाटका
काखेत मुल ।
घालुन फुंकर
पेटते चुल ।
डोळ्यात आसवं
विचारांना हुल ।
दिवस रात्र
भुकेला भुल ।
स्वप्नात बघते
नवी एक चाहुल ।
गुलाब फुलवतो
काट्यात फुल ।
Sanjay R.
” दी दिवाळी “
दी दिवाळी
कसली नव्हाळी .
पोटाला हवी
भाजी अन् पोळी .
मुल आजारी
नाही त्याला गोळी .
लुटताहेत सारे
लफंग्यांची टोळी
.
बघुन झगमगाट
मन मनातच जळी .
फुलायच्या अगोदर
असते ना कळी
.
चिखल सारा
सागराच्या तळी .
Sanjay R.
” पावसा तुला सलाम “
पावसा पावसा
नसला तु तर
सार्यांनाच फुटतो घाम ।
असाच थोडा
करत तु जा
मधे मधे मुक्काम ।
नदी नाले
भरुन थोडे
टाक घेउन आराम ।
पीक पाणी
झाडं झुडपं
फुलव निसर्ग तमाम ।
केलास ना तु
आता थोडासा मुक्काम
थांबलेत सगळे काम धाम ।
करु दे थोडी कामं
तोवर तुला
मिळेल छान आराम ।
असाच कधी मधी
जात येत रहा मग
सारेच करतील सलाम ।
Sanjay R.
” दार मरणाचे “
स्वप्नांच्या या दुनियेत
आहे स्वागत सर्वांचे ।
विचार झालेत स्वैर
राज्य इथे दुष्टांचे ।
सफर अंतराळाची करा
घर तिथे चांदण्यांचे ।
भुतलावर चालाल तर
घाव झेला माणसांचे ।
आकशी चंद्राची शितलता
धरेवरी सुर्याची प्रखरता ।
विचारांचे बांध तुटले
पुर वाहताहेत रक्तांचे ।
आसुसलेली माणसं इथं
वैरी आहेत एकमेकांचे ।
नाही उरले काळीज कुठेच
ढीग लागले प्रेतांचे ।
सुर्यावरच जाउ आता
लाकडं वाचतील दहनांचे ।
कोण कुणाचा काय लागतो
उघडे दार मरणाचे ।
आसवांना नाही थारा
शब्द गुंजतात हास्याचे ।
Sanjay R
” आषाढ वारी “
मुखी हरी नामाचा गजर
निघाली पंढरपुराला वारी ।
मनात ध्यास विठ्ठलाचा
विसरला तहान भुक सारी ।
टाळ मृदंगाच्या नादात पडे पाउल
पुढे जाया हरीच्या द्वारी ।
आज एकादशीचा दिवस
लोटला जन सागर पंढरी ।
चंद्रभागेत भिजताच पाय
संचारला मनी उत्साह भारी ।
ओढ लागली दर्शनाची
ठेउनी आला सुख दुःख घरी ।
मनी एकच आशा दर्शनाची
बाप माय तुची माझा हरी ।
भाव श्रद्धा देवा तुझ्या ठायी
टेकवतो माथा तुझ्याच पारी ।
फिटले याची देहाचे पारणे
सफल झाली जन्माची वारी ।
जय जय हरी जय जय हरी
विठ्ठल हरी विठ्ठल हरी ।
Sanjay R.
‘ लाव जिव थोडासा “
असा कसा रे तु माणसा
नको वाटे तुज लेक लाडाची ।
नको करुस असा फरक
देइल तुज सावली झाडाची ।
गर्भातच तीचा करीशी अंत
कसा होशील रे तु निवांत ।
जन्मा आधीच घालवतो तु
का मनानं होशील तु शांत ।
भेद मुला मुलीचा का करीशी
माया करील कोण तुझशी ।
आसवं पुसाया येयील ती
रडेलही तीच घेउन तुज उशाशी ।
नको लोटुस असा रे तीला
आहे प्रेमाची तीच मुरती ।
लाव थोडासा जिव तिजला
करील जिवनाची तुझ्या पुरती ।
Sanjay R.
” कोण मी कुणाची आई “
कोण मी कुणाची आई
मला तर आता कुणीच नाही ।
दोन मुलांना देउनी जन्म
जपले तयासी राई राई ।
पंख पसरुनी झेप घेता
उरले पदरी काहीच नाही ।
जिव छोटासा कराया मोठा
हसणे रडणे कळले नाही ।
बाळ तानुला निजण्यासाठी
रात्री सरल्या करीत गाई ।
तहान भुकेचे सारेच केले
स्वप्न पाहुनी दिशा दाही ।
पै पै जोडुन शिक्षण केले
उतारवयाला न उरले काही ।
मोठ्ठा झाला लेक लाडका
गेला सोडुन बाप आई ।
वृद्धाश्रमही नाही नशीबी
काळजी आमची कोण वाही ।
अंत घटिका मोजतो देवा
ठेउनी माथा तुझ्या पायी ।
Sanjay R.
” सुई आणी दोरा “
काय सांगु दुःख मी दादा
नशीबाचा आहे हा फेरा ।
लावले जागोजागी ठिगळं
घेउन सुई अन् दोरा ।
नको तानुस तु जास्त
होइल उघडा सारा पसारा ।
नाही सरणार दुःख माझी
नियतीचा हाच इशारा ।
काळ्या अंधारात शोधतो मी
माझ्या मनातला तारा ।
देवा उगवतीच्या सुर्या संगे
होवु दे जिवनात प्रकाश सारा ।
Sanjay R.
” जिवनाची जोड “
नाही खाण्यास गोड धोड
पोर बघा हो झाली कशी रोड ।
पैसा पैसा का असा
त्याची कशी जिवनाशी जोड ।
नाही जुळले माझे तया
नाही गवसली कुठे तोड ।
पाहतो सार्या दीशा असा मी
सारेच करती लुटायची होड ।
देतो सोडुन आता सारे
नाही पेलवत मजला लोड ।
पाश उलटले जिवनाचे आता
फंदा वेडावतो कसा बेजोड ।
सरली आसवं डोळ्यातली
पेटु दे चीता दुर सार गिधाडं ।
नको रडउस तान्हुल्यासी
हसाया देजो धाडुन एक झाड ।
Sanjay R.
” वर्हाडी ठेचा “
काल गेलो होतो
मी एका आफीसात ।
सरकारी हाफीस ते
सारेच होते बंदोबस्तात ।
बाबु पाशी गेलो
मनलं काम कवा होइन ।
म्हनते कसा बाबु
भेटन वेळ तवा मी पाइन ।
मनलं बाबुले पहानजी जरा
महीने झाले नाइन। ।
तो म्हने भेट मंग
रात्री घेउ थोडी वाइन ।
म्या म्हनलं मंग
देतो न जी क्वाइन ।
रात्री भेटशीन त
उद्या काम तुहं होइन ।
नियमच हाये तसा
काय काय मी पाहीन ।
रात्र झाली जंगी
निपटलं काम बहीन ।
फालतुच होतो बसला
कामाची कीती वाइन ।
Sanjay R
” घरटे सुखाचे “
देवु कसा मी ओ
तुझ्या आर्त हाकेला ।
मनाच्या खोलात तु
आहेस सदा साथीला ।
आठवणींच्या विश्वात
वीणले प्रीतीचे जाळे ।
भरुन आले बघ अंबर
ढग निळे काळे ।
साठला पूर आसवांचा
भिजले तयात डोळे ।
पुसाया शोधतो मी आता
उघड तुच ताळे ।
तुझ्या शिवाय नाही काही
माझा मीच म्हणायला ।
साथ मज तुझी हवी
घरटे सुखाचे विणायला ।
Sanjay R.
” विसरलो हसणं “
खरच का विसरलो
आम्ही हसणं ।
आपलसं केलय
तणावात असणं ।
प्रगतीच्या वाटेवर
का नुसतच जगणं ।
कपाळावर आठ्या
आणी विचारात फसणं ।
जगाच्या यादीत
कुठेच नसणं ।
चिंताच सार्या आणी
श्वास ढकलणं ।
कुठवर चालायचं
खोलात रुतणं ।
द्याना कोणी
हास्य उसणं ।
नाहीतर होइल
असुन नसणं ।
Sanjay R.
” वय म्हातारं “
तुटला संसार
मोडले घर ।
सारे जिवन
झाले अधर ।
पाणावलेले डोळे
झुकली नजर ।
त्राण सरले
मनात थरथर ।
टेकले हात
झुकले अंबर ।
वय वर्ष
झाले शंभर ।
जगलो वाचलो
कुणास कदर ।
नाही उरला
शेला पदर ।
नाती गोती
मायेची पाखरं ।
नको कुणालाच
घरात म्हातारं ।
इच्छाच सरल्या
नको वाटतं सारं ।
वेध लागले आता
जायचे वर ।
Sanjay R.
” उजाड धरा “
तोच चंद्र तोच तारा
झोंझावत येणारा
वादळी वारा ।
सागराचा कधी
तर नदीचा किनारा ।
पक्षांची किलबील
सृष्टीचा नजारा ।
जिकडे तिकडे त्यात
माणसांचा पसारा ।
जशा ओसंडुन वाहणार्या
पावसाच्या धारा ।
सोबतीला जिवघेण्या
टप्पोर्या गारा ।
थकली भागली
उजाड धरा ।
थोडासा विचार
सारेच करा ।
संपलं हे सारं तर
काय असेल तर्हा ।
थांबवा पर्यावरणाशी
खेळणे जरा ।
Sanjay R.
” माझे घर “
इमारती चढताहेत आकाशी वर
रहायला नाही आम्हा छोटेसे घर ।
तुटके फुटके नावाला छप्पर
भिजउन जाते पावसाची सर ।
नाहित भिंती झोपडी ही अधर
झुळकीनं वार्याच्या होते थर थर ।
दोन हात जागेत चललाय बसर
गरिबाच्या जगण्याची कुणास कदर ।
दिवस रात्र चालतो कष्टाचा नागर
तरी फाटकाच आहे साडीचा पदर ।
दोन हजार विस पर्यंत सार्यांना घर
लाउन बसलोय तिकडेच मी नजर
Sanjay R.
” जगत्दात्री मी “
कोण मी काय नाते तुजशी माझे
होउनी अर्धांगिणी जपते स्वप्न तुझे ।
कुणाची मी बहिण कुणाची माता
त्यागाची धरुनी मशाल जळते स्वताः ।
जगत्दात्री मी या धरेची गाथा
सोसते दुःख सारे पदरात व्यथा ।
आसवांच्या सागरातले मी कमळ
झेलुनी मार लाटांचा आहे अढळ ।
Sanjay R.
” रोषणाई “
1
रंग जिवनाचे कीती काही
झोपडीत काळा अंधार
आणी महाली रोषणाई ।
कुणाच्या शर्टाला टाई
कुणास पांघराया नाही काही ।
फिरतो वणवण दीशा दाही
कुणी गेला वाया पैशा पाई ।
कुणा भुके विना झोप नाही
कुणी वेडा व्यसनाच्या ठाई ।
ज्योत दिव्याची जळत जाई
कहाणी ओल्या शब्दांची शाई ।
Sanjay R.
” पपी लाडाचा “
लेकीला माझ्या
पिल्लाचं वेड ।
ए बी सी डी टु
एक्स वाय झेड ।
दिवसभर असते
पपीच्या मागे ।
निरागस मनाचे
अतुट धागे ।
दुधातले दुध आणी
पोळीतली पोळी ।
सारखेच तिच्या
भरवते वेळी ।
दुपारची मस्ती
पपीला पांघरुण ।
शाळेला जाते
काळजीचे सांगुण ।
झोपेतही विचारते
झोपला का पपी ।
हो कळताच ती
होते हॅप्पी
दिवस उजाडताच
पपीची आठवण ।
बघतो वाट
तिचीच तो पण ।
छोटी छोटी मनं
आणी प्रेमाचे क्षण ।
असाच घडावा
प्रत्येक जण ।
Sanjay R.
” बळीराजाची व्यथा “
बळिराजा तु, नाही तुज
उन्हा तान्हाची फिकीर ।
पान्या पावसाशी तुझी
किती जुळली लकीर ।
उपसतो कष्ट किती
होतोस तु अधीर ।
पावसाच्या वाटेवर
नजर लागे भीर भीर ।
वेडावती ढग तुला
कधी होतो मग उशीर ।
कधी होतो पुर पाणी
तुटतो जिवाचा धीर ।
निसर्गाच्या हाती सारे
सोसतो सारे तीर ।
चंदना वाणी झिजतो
गड्या तुच शुर वीर ।
चिंता वाहतो दुनीयेची
अर्धपोटी तुझा संसार ।
लेतो शिउन फाटके
परी दिव्याखाली अंधार ।
Sanjay R.
” परतीच्या वाटेवर ”
आहे हा वळणा वळणांचा थाट
कशी ही खाचखळग्यांची वाट ।
टाकले पहीले पाउल तेव्हा मी
नव्हता आधार कशात ।
पडलो झडलो आणी उठलो
हाती आई बाबांचा होता हात ।
उभा ठाकलो मी पायांवर तेव्हा
रोजच होती एक नवी पहाट ।
घातली पालथी दुनीया सारी
शोधला आनंद मी तयात ।
दुर पाहीले मृगजळ सुखाचे
झाले जेव्हा दोनाचे सहा हात ।
नव्हती उसंत मज एक क्षणाची
जशी सागरात उठणारी लाट ।
नाही उरला त्राण क्षीण झाले श्वास
शोधतो मी आता माझी परतीची वाट ।
Sanjay R.
” माझा शेती प्रपंच ”
पप्पा तुम्ही गेलात आणी मग
आली शेती माझ्या हाती ।
फिरुन फिरुन बघीतली सारी
काळी भोर तीची माती ।
तोलुन मापुन बोलुन सारी
आपलीशी केली सगळी नाती ।
डोंगर वाढला कामाचा
कळले मज वळायच्या वाती ।
नागरण वखरण पेरणी डवरण
सगळी कामं पावसाच्या घाती ।
शोधायचे आकाशात ढग काळे
आणी मोजायचे झाडावर बोंडपाती ।
मजुरांचा प्रश्न किती आहे भारी
धाप लागते जिवाला भरुन येते छाती ।
डोक्यावर असतो काळजीचा डोंगर
सांगा कशी येयील हो झोप राती ।
पावसाचे असते वेगळेच नाटक
नको तेव्हा पडुन धरतो छाती ।
बी बियाणे औषध खते
पै पै लागतो हिशोब तरी कीती ।
बाजारात मालाला मिळत नाही भाव
फळफळतात नुसत्या व्यपार्यांच्या जाती ।
हाती आलेल्या पिकाची हो
बघावी लागते माती ।
नका मोजु तुम्ही राजेहो
फाटक्या शर्टाला ठिगळं कीती ।
Sanjay R.
” कापसाला का नाही भाव “
काय सांगु राव
नाही कापसाला भाव ।
निवडणुकी आधी
किती मारला ताव ।
चांगल्या दिवसांची
किती वाट पहाव ।
शेतकरी करतो
किती धावाधाव ।
चोर तो माल्या
बनुन बसला साव ।
व्यापार्यांना कीती
पैशाची हाव ।
उपाशी पोटी
झोपतो सारा गाव ।
मेहनत करुनही का
त्यानेच असे मराव ।
उठा कोणीतरी
सांगा बाजार भाव ।
मंतर द्या म्हणा
नाहीतर दिसेल प्रभाव ।
अतीच होतय आता
विसरा घुम जाव ।
जागा झाला बळी तर
उरणार नाही नाव ।
Sanjay R.
” जिवन प्रवास “
दिवस तसा आजचा
किती खास आहे .
तुझ्या आणी माझ्या
मिलनाचा हा प्रवास आहे .
आठवते ती पहिली भेट
अजुनही तिच आस आहे .
नसतेस ना तु जेव्हा
मनाला तोच ध्यास आहे .
गालात तुझे हसणे
आणी हलकेच रागावणे
तोच तर सहवास आहे .
कसा विसरेल ते क्षण
त्यातच माझा श्वास आहे .
जपलीत मी ती सारी फुलं
त्याच्यासाठी तु आकाश आहे.
फुलं मुलं काळजी किती
घराला तुझाच सहवास आहे .
तु मी आणी आपलं जग
सार्यांचाच तु विश्वास आहे .
रस्ता अजुन सरला नाही
अनंताचा हाच प्रवास आहे .
Sanjay R.
” पावसाची सर “
बघुन वाट पावसाची
जीव बळीराजाचा झाला अधर ।
सुखावला किती तो
येता एक पावसाची सर ।
पाठी कर्जाचा डोंगर
वाटे का होइल त्यात अजुन भर ।
पावला बघा देवच जसा
फुलली शेतं आला आनंदाला बहर ।
नद्या नाले सारं भरु दे आता
होती सारखी त्याची आकाशी नजर ।
हात जोडुन करतो धावा
देवा ढगांचा आकाशी होउ दे गजर ।
Sanjay R.
” आभाळ “
आभाळाला लाउन बसला
बळीराजा आपला डोळा ।
आकाशातल्या ढगांमधे
शोधतो तो ढग काळा ।
हिरमुसलेली शेतं बघुन
हुंदक्याने दाटला गळा ।
विखुरताहेत स्वप्न सारी
निघाली आसवं घळघळा ।
Sanjay R.
” मनच जळलं “
कसं कुणास ठाउक
पण आज कळलं ।
माणसाचं ना
मनच जळलं ।
माणसांनी माणसांना
किती छळलं ।
माणुसकी बघुन
सारं जग हळहळलं ।
माणसाचं ना
मनच जळलं ।
वाटलं होतं
संकट टळलं ।
आलेलं तुफान
मागच्या मागे वळलं ।
विचारांचं आवरण
कित्ती मळलं ।
माणसाचं ना
मनच जळलं ।
Sanjay R.
” पेटते चुल “
संसार फाटका
काखेत मुल ।
घालुन फुंकर
पेटते चुल ।
डोळ्यात आसवं
विचारांना हुल ।
दिवस रात्र
भुकेला भुल ।
स्वप्नात बघते
नवी एक चाहुल ।
गुलाब फुलवतो
काट्यात फुल ।
Sanjay R.
” दी दिवाळी “
दी दिवाळी
कसली नव्हाळी .
पोटाला हवी
भाजी अन् पोळी .
मुल आजारी
नाही त्याला गोळी .
लुटताहेत सारे
लफंग्यांची टोळी
.
बघुन झगमगाट
मन मनातच जळी .
फुलायच्या अगोदर
असते ना कळी
.
चिखल सारा
सागराच्या तळी .
Sanjay R.
” पावसा तुला सलाम “
पावसा पावसा
नसला तु तर
सार्यांनाच फुटतो घाम ।
असाच थोडा
करत तु जा
मधे मधे मुक्काम ।
नदी नाले
भरुन थोडे
टाक घेउन आराम ।
पीक पाणी
झाडं झुडपं
फुलव निसर्ग तमाम ।
केलास ना तु
आता थोडासा मुक्काम
थांबलेत सगळे काम धाम ।
करु दे थोडी कामं
तोवर तुला
मिळेल छान आराम ।
असाच कधी मधी
जात येत रहा मग
सारेच करतील सलाम ।
Sanjay R.
” दार मरणाचे “
स्वप्नांच्या या दुनियेत
आहे स्वागत सर्वांचे ।
विचार झालेत स्वैर
राज्य इथे दुष्टांचे ।
सफर अंतराळाची करा
घर तिथे चांदण्यांचे ।
भुतलावर चालाल तर
घाव झेला माणसांचे ।
आकशी चंद्राची शितलता
धरेवरी सुर्याची प्रखरता ।
विचारांचे बांध तुटले
पुर वाहताहेत रक्तांचे ।
आसुसलेली माणसं इथं
वैरी आहेत एकमेकांचे ।
नाही उरले काळीज कुठेच
ढीग लागले प्रेतांचे ।
सुर्यावरच जाउ आता
लाकडं वाचतील दहनांचे ।
कोण कुणाचा काय लागतो
उघडे दार मरणाचे ।
आसवांना नाही थारा
शब्द गुंजतात हास्याचे ।
Sanjay R
” आषाढ वारी “
मुखी हरी नामाचा गजर
निघाली पंढरपुराला वारी ।
मनात ध्यास विठ्ठलाचा
विसरला तहान भुक सारी ।
टाळ मृदंगाच्या नादात पडे पाउल
पुढे जाया हरीच्या द्वारी ।
आज एकादशीचा दिवस
लोटला जन सागर पंढरी ।
चंद्रभागेत भिजताच पाय
संचारला मनी उत्साह भारी ।
ओढ लागली दर्शनाची
ठेउनी आला सुख दुःख घरी ।
मनी एकच आशा दर्शनाची
बाप माय तुची माझा हरी ।
भाव श्रद्धा देवा तुझ्या ठायी
टेकवतो माथा तुझ्याच पारी ।
फिटले याची देहाचे पारणे
सफल झाली जन्माची वारी ।
जय जय हरी जय जय हरी
विठ्ठल हरी विठ्ठल हरी ।
Sanjay R.
‘ लाव जिव थोडासा “
असा कसा रे तु माणसा
नको वाटे तुज लेक लाडाची ।
नको करुस असा फरक
देइल तुज सावली झाडाची ।
गर्भातच तीचा करीशी अंत
कसा होशील रे तु निवांत ।
जन्मा आधीच घालवतो तु
का मनानं होशील तु शांत ।
भेद मुला मुलीचा का करीशी
माया करील कोण तुझशी ।
आसवं पुसाया येयील ती
रडेलही तीच घेउन तुज उशाशी ।
नको लोटुस असा रे तीला
आहे प्रेमाची तीच मुरती ।
लाव थोडासा जिव तिजला
करील जिवनाची तुझ्या पुरती ।
Sanjay R.
” कोण मी कुणाची आई “
कोण मी कुणाची आई
मला तर आता कुणीच नाही ।
दोन मुलांना देउनी जन्म
जपले तयासी राई राई ।
पंख पसरुनी झेप घेता
उरले पदरी काहीच नाही ।
जिव छोटासा कराया मोठा
हसणे रडणे कळले नाही ।
बाळ तानुला निजण्यासाठी
रात्री सरल्या करीत गाई ।
तहान भुकेचे सारेच केले
स्वप्न पाहुनी दिशा दाही ।
पै पै जोडुन शिक्षण केले
उतारवयाला न उरले काही ।
मोठ्ठा झाला लेक लाडका
गेला सोडुन बाप आई ।
वृद्धाश्रमही नाही नशीबी
काळजी आमची कोण वाही ।
अंत घटिका मोजतो देवा
ठेउनी माथा तुझ्या पायी ।
Sanjay R.
” सुई आणी दोरा “
काय सांगु दुःख मी दादा
नशीबाचा आहे हा फेरा ।
लावले जागोजागी ठिगळं
घेउन सुई अन् दोरा ।
नको तानुस तु जास्त
होइल उघडा सारा पसारा ।
नाही सरणार दुःख माझी
नियतीचा हाच इशारा ।
काळ्या अंधारात शोधतो मी
माझ्या मनातला तारा ।
देवा उगवतीच्या सुर्या संगे
होवु दे जिवनात प्रकाश सारा ।
Sanjay R.
” जिवनाची जोड “
नाही खाण्यास गोड धोड
पोर बघा हो झाली कशी रोड ।
पैसा पैसा का असा
त्याची कशी जिवनाशी जोड ।
नाही जुळले माझे तया
नाही गवसली कुठे तोड ।
पाहतो सार्या दीशा असा मी
सारेच करती लुटायची होड ।
देतो सोडुन आता सारे
नाही पेलवत मजला लोड ।
पाश उलटले जिवनाचे आता
फंदा वेडावतो कसा बेजोड ।
सरली आसवं डोळ्यातली
पेटु दे चीता दुर सार गिधाडं ।
नको रडउस तान्हुल्यासी
हसाया देजो धाडुन एक झाड ।
Sanjay R.
” वर्हाडी ठेचा “
काल गेलो होतो
मी एका आफीसात ।
सरकारी हाफीस ते
सारेच होते बंदोबस्तात ।
बाबु पाशी गेलो
मनलं काम कवा होइन ।
म्हनते कसा बाबु
भेटन वेळ तवा मी पाइन ।
मनलं बाबुले पहानजी जरा
महीने झाले नाइन। ।
तो म्हने भेट मंग
रात्री घेउ थोडी वाइन ।
म्या म्हनलं मंग
देतो न जी क्वाइन ।
रात्री भेटशीन त
उद्या काम तुहं होइन ।
नियमच हाये तसा
काय काय मी पाहीन ।
रात्र झाली जंगी
निपटलं काम बहीन ।
फालतुच होतो बसला
कामाची कीती वाइन ।
Sanjay R
” घरटे सुखाचे “
देवु कसा मी ओ
तुझ्या आर्त हाकेला ।
मनाच्या खोलात तु
आहेस सदा साथीला ।
आठवणींच्या विश्वात
वीणले प्रीतीचे जाळे ।
भरुन आले बघ अंबर
ढग निळे काळे ।
साठला पूर आसवांचा
भिजले तयात डोळे ।
पुसाया शोधतो मी आता
उघड तुच ताळे ।
तुझ्या शिवाय नाही काही
माझा मीच म्हणायला ।
साथ मज तुझी हवी
घरटे सुखाचे विणायला ।
Sanjay R.
” विसरलो हसणं “
खरच का विसरलो
आम्ही हसणं ।
आपलसं केलय
तणावात असणं ।
प्रगतीच्या वाटेवर
का नुसतच जगणं ।
कपाळावर आठ्या
आणी विचारात फसणं ।
जगाच्या यादीत
कुठेच नसणं ।
चिंताच सार्या आणी
श्वास ढकलणं ।
कुठवर चालायचं
खोलात रुतणं ।
द्याना कोणी
हास्य उसणं ।
नाहीतर होइल
असुन नसणं ।
Sanjay R.
” वय म्हातारं “
तुटला संसार
मोडले घर ।
सारे जिवन
झाले अधर ।
पाणावलेले डोळे
झुकली नजर ।
त्राण सरले
मनात थरथर ।
टेकले हात
झुकले अंबर ।
वय वर्ष
झाले शंभर ।
जगलो वाचलो
कुणास कदर ।
नाही उरला
शेला पदर ।
नाती गोती
मायेची पाखरं ।
नको कुणालाच
घरात म्हातारं ।
इच्छाच सरल्या
नको वाटतं सारं ।
वेध लागले आता
जायचे वर ।
Sanjay R.
” उजाड धरा “
तोच चंद्र तोच तारा
झोंझावत येणारा
वादळी वारा ।
सागराचा कधी
तर नदीचा किनारा ।
पक्षांची किलबील
सृष्टीचा नजारा ।
जिकडे तिकडे त्यात
माणसांचा पसारा ।
जशा ओसंडुन वाहणार्या
पावसाच्या धारा ।
सोबतीला जिवघेण्या
टप्पोर्या गारा ।
थकली भागली
उजाड धरा ।
थोडासा विचार
सारेच करा ।
संपलं हे सारं तर
काय असेल तर्हा ।
थांबवा पर्यावरणाशी
खेळणे जरा ।
Sanjay R.
” माझे घर “
इमारती चढताहेत आकाशी वर
रहायला नाही आम्हा छोटेसे घर ।
तुटके फुटके नावाला छप्पर
भिजउन जाते पावसाची सर ।
नाहित भिंती झोपडी ही अधर
झुळकीनं वार्याच्या होते थर थर ।
दोन हात जागेत चललाय बसर
गरिबाच्या जगण्याची कुणास कदर ।
दिवस रात्र चालतो कष्टाचा नागर
तरी फाटकाच आहे साडीचा पदर ।
दोन हजार विस पर्यंत सार्यांना घर
लाउन बसलोय तिकडेच मी नजर
Sanjay R.
” जगत्दात्री मी “
कोण मी काय नाते तुजशी माझे
होउनी अर्धांगिणी जपते स्वप्न तुझे ।
कुणाची मी बहिण कुणाची माता
त्यागाची धरुनी मशाल जळते स्वताः ।
जगत्दात्री मी या धरेची गाथा
सोसते दुःख सारे पदरात व्यथा ।
आसवांच्या सागरातले मी कमळ
झेलुनी मार लाटांचा आहे अढळ ।
Sanjay R.
” रोषणाई “
1
रंग जिवनाचे कीती काही
झोपडीत काळा अंधार
आणी महाली रोषणाई ।
कुणाच्या शर्टाला टाई
कुणास पांघराया नाही काही ।
फिरतो वणवण दीशा दाही
कुणी गेला वाया पैशा पाई ।
कुणा भुके विना झोप नाही
कुणी वेडा व्यसनाच्या ठाई ।
ज्योत दिव्याची जळत जाई
कहाणी ओल्या शब्दांची शाई ।
Sanjay R.
” पपी लाडाचा “
लेकीला माझ्या
पिल्लाचं वेड ।
ए बी सी डी टु
एक्स वाय झेड ।
दिवसभर असते
पपीच्या मागे ।
निरागस मनाचे
अतुट धागे ।
दुधातले दुध आणी
पोळीतली पोळी ।
सारखेच तिच्या
भरवते वेळी ।
दुपारची मस्ती
पपीला पांघरुण ।
शाळेला जाते
काळजीचे सांगुण ।
झोपेतही विचारते
झोपला का पपी ।
हो कळताच ती
होते हॅप्पी
दिवस उजाडताच
पपीची आठवण ।
बघतो वाट
तिचीच तो पण ।
छोटी छोटी मनं
आणी प्रेमाचे क्षण ।
असाच घडावा
प्रत्येक जण ।
Sanjay R.
"माझ्या कविता" : Sanjay Ronghe 