” आजही ती तिथेच आहे “

जग पोहचले मंगळावर
चंद्र तर घरचाच झाला ।
आकाशच सर करतोय आता
जमाना व्हर्चुअल चा आला ।

झपाट्याने पुढे जातोय सारे
काळ जुना इतिहास झाला ।
आचार विचार सारे बदलले
माणुसकीचा तर झाला पाला ।

अजूनही मात्र तू आहे तिथेच
बंधनांचा का तुझ्यावरच घाला ।
हो मुक्त टाक तोडून ही बंधने
चिंता तुझी गं आहे कुणाला ।
Sanjay R.

” शेवटची भेट “

आठवत नाही आता
झाली कधी शेवटची भेट ।
वर्षामगून वर्ष गेले
भेटतोय आजच आपण थेट ।
उत्तर नाही डोक्यात
झालो का इतके आपण लेट ।
सुरवात कशी करायची
याचाच मनात असावा वेट ।
मन झाले आता मोकळे
उघडले भिंतींना लागलेले गेट ।
उतरला भार सारा
सम्पवू नकोस आता हा मेट ।
Sanjay R.

” पत्र लिहावं म्हटलं “

पत्र लिहावं म्हटलं तर
प्रश्न किती मनात ।
पेनच  कुठे ठेवलं आहे
येईना हेच ध्यानात ।
शधून शोधून थकलो शेवटी
सापडले एका खाण्यात ।
बसलो मग मी पत्र लिहायला
आठवेच ना काय ते मनात ।
दूर कुठून सूर आलेत
दंग झालो त्या गाण्यात ।
राहीलच शेवटी सारं लिहायचं
काही उरलच नाही ध्यानात ।
Sanjay R.

” रात्र “

नेहमीचाच तिचा परिपाठ
अगदी वेळेवर ती येते ।
निजवून साऱ्या जगाला
हळूच निघून जाते ।

जाण्याने मात्र तिच्या
होतात सारे जागे ।
चंद्र आणि चांदण्या
असतात तिच्या मागे ।

नाते तिचे या धरेशी
बांधले अंधाराशी धागे ।
थकलेल्यास देण्या विसावा
येई रात्र उजेडाच्या मागे ।
Sanjay R.

मान सन्मान

वर्ष 2021 च्या सुरवातीलाच मला माझ्या कवितांसाठी मिळालेला मान सन्मान, आयोजकांचे खूप खूप आभार

” हरवली माणुसकी “

शोधू कुठे मी सांगा आता
खरच का हरवली माणुसकी ।
अब्जावधीची संख्या इथे
कुणातच नसेल का आपुलकी ।

कालच तर घडले दिल्ली दर्शन
रिकाम्या डोक्याची रिकामी खोकी ।
माणूस माणसावरच चवताळून येतो
माणुसकीच तिथे पडते फिकी ।

म्हणतात कुणी मला काय त्याचे
करेल मरेल काय उरेल बाकी ।
उद्धवस्त होतेय जीवनच आता
आहे हीच अंतयात्रेची झाकी ।
Sanjay R.

” काळ “

सांगून कुठे येतो
यणारा हा काळ ।
खोल करी घाव
असतो फक्त छळ ।
नसते त्याला कधीच

कुठली कशाची वेळ ।
अनावर दुःख देतो
कसा त्याचा खेळ ।
जातो तोडून सारे
आयुष्याचे मेळ ।
Sanjay R.

” अनोळख्या वाटेवर “

सगळ्याच वाटा इथे अनोळख्या
जायचे कुठे ते ठरलेच नाही ।
एक एक पाऊल पडते पुढे
आलो कुठे मी कळलेच नाही ।

लागलेत किती ते खाच खळगे
पडलो झडलो  मोजलेच नाही ।
वणवण चाले ही पोटासाठी
अजून पोट ही भरलेच नाही ।

दशा मनाची दिशा जगण्याची
इच्छा कुणाचीच हरली नाही ।

दूर कुठे या सम्पतील वाटा  
वेळ अजून ती सरली नाही ।
Sanjay R.

” तुझा भास तुझाच ध्यास “

तुझाच ध्यास
तुझा आभास ।
जीवनात तूच
आहेस खास ।
तुझ्या विनातर
थांबेल श्वास ।
सोडू कसा मी
केलेत प्रयास ।
होतो मनाला
माझ्याच त्रास ।
छळतात मज
तुझेच भास ।
कळले का तुला
तूच आहे खास ।
सदैव मजला
तुझाच ध्यास ।
Sanjay R.

” तू अजूनही आहेस “

तू अजूनही आहेस
मनात तिथेच माझ्या ।
विसरेल कसा मी
नजर वाटेवर तुझ्या ।

दुरूनच दिसताच तू
स्पंदने वाढतात हृदयाची ।
बोलावं तुझ्याशी शब्द दोन
इच्छा असते ही मनाची ।

केव्हा कशी तू दूर झाली
अजूनही ते कळले नाही ।
वाटतं,
कालच तर भेटलो होतो
आज अजून का आली नाही ।

वेडच असतं ना हे मन
प्रेमही त्याला वेडावतं ।
व्यथित होतं हृदय मात्र
आठवणीतच ते सुखवतं ।
Sanjay R.

” बंधन “

जीवनच हे बंधन
मुक्त कोण इथे ।
पृथ्वीला सूर्याचे तर
झाडाला मातीचे ।
लेकराला मातेचे
नि पोराला बापाचे ।
बहिणीला भावाचे
पत्नीला पतीचे ।
बंधनात बांधले सारे
मुक्त कुठे वारे ।
सागराला ही हो
आहेत ना किनारे ।
आकाशात बघा
आहेत चन्द्र तारे ।
दिवसा मात्र ते
होतात ना बिचारे ।
पवित्र तो धागा
बंधनात जरी सारे ।
मुक्तीच्या श्वासाला
सुटते बंधन सारे ।
Sanjay R.

” होणार आता शाळा सुरू “

होणार आता शाळा सुरू
चला मुलांनो तयारी करू ।

ड्रेस शाळेचा पुस्तक काढा
आठवतो का आता बेेेचा पाढा ।

आहेेेत कुठे ते शु आणी टाय
वह्या कोऱ्याच करायचे काय ।

सवय सुटली आता अभ्यासाची
तारीख जवळ आहे परीक्षेची ।

होमवर्क टर्मवर्क काय काय असेल
जुनी मजा तिथे नक्कीच नसेल ।

करू कसेही सगळेच म्यानेज ।
टीचर मित्र हवे मजला नॉलेज ।
Sanjay R.

” तुझे माझे नाते “

तुझे माझे नाते
एक प्रेमाचा बंध ।
मोहरलेला मोगरा
दरवळलेला सुगन्ध ।
नेहमीच मुखावर
फुललेला आनंद ।
नजरानजर होता
मनही होई धुंद ।
आठवतो तुला
आता तोच छंद ।
Sanjay R.

” कट्टी बट्टी “

कधी चाले कट्टी
परत होई बट्टी ।
लहानपणी मित्रांशी
असे अशीच गट्टी ।
तेव्हाही स्वभाव
असायचा हट्टी ।
भावना निरागस
अविचारांना सुट्टी ।
मोठे झालोत आता
होते कधी कट्टी ।
पण विचार सरलेत
स्वभावही हट्टी ।
विसरतात सारं
घेत नाहीत बट्टी ।
आयुष्य सरते
आणि होते सुट्टी ।
सुटते इथेच सारं
सोडा कट्टी बट्टी ।
Sanjay R.

” गावाकडच्या गोष्टी “

महादेव आज जरा घाईतच दिसत होता. थो रामाच्या घरापुढे येताच  त्यानं रामाले आवाज देल्ला. हाये का गा रामा घरी ? रामाची बायको महादेवचा आवाज आयकून भायर  आली. काऊनजी काय झालं. थे आताच तं इथंच होते. गेले असन तिकडं आबाजी च्या घराकडं . या ना येईन वापस थोड्या येळात. बसा तवरीक. मी चा ठिवतो. तसा महादेव बोलला, आवो सूनते म्या कालच त सांगून ठिवलं होतं रामाले, का आज यवतमाळले जाच हाये मुन. कोठी गेला आता येळवर ह्या मानुस. मांड तू चा मांड, येईन तवरीक थो. अस म्हनुन महादेवने घराच्या ओट्यावरच बैठक ठोकली. तशी सुनीता  चा करा साठी घरात गेली.  तितक्यात रामही वापस आला. तो तोंडाने काहीतरी पुटपुटतच होता. महादेवनेच त्याला भानावर आणले. काऊन गा का झालं , तू अजून तयार न्हाई झाला का. येळ पाय बरं घड्याळात आठ वाजून रायले ना. तसा रामा भानावर आला. काई नाई गा, आबाजी कड गेलतो. जा साठी पैसे न्हाई लागन का. मनल मांगाव आबाजीले, तेयच्या कडच माहे दोन हजार रुपये हाये. मुन गेलतो. पन काय मानुस होय थो. पैशेच न्हाई म्हनते. आता येळवर मी कोठून आणू सांग. थांब तू सूनते पाशी काहिक असन त पायतो.

तशी सुनीता चा चे दोन कप घिऊन आली. दोघायन सूनती पासून चा चा कप हातात घेतला. तसा रामा सूनतीले बोलला हाये का वो तुयापाशी पाचकशे रुपये. तशी सुनीता एकदम भडकली. कालच त म्या तुमाले शंभरीच्या चार नोटा देल्या, काय केलं तुम्ही. थे असन ना तुमच्या पाशी. आता न्हाई मा पाशी काई. तसा रामा शांत झाला. त्याले काय बोलाव समजेच न्हाई.  त्यानं खिशात हात घातला त चार नोटा तशाच खिशात पडून होत्या. काल  सूनती कुन घेतलेले पैसे थो इसरूनच गेला होता. पाय बरं खिशातच थ हाये. कहाले ओरडून रायली. मी काई दारू पेतो का का करतो. इसरलो होतो मी. काल तू हाये न्हाई हाये न्हाई मने का नाई. मंग तुनच त खिशात टाकून देलते. मुन मी इसरून गेलतो. आन आज बहिन त्या आबाजी कड गेलतो त्यायले मांगाव मुन. पर त्यायन बी न्हाई देल्ले. तशी सुनीता बोलली , थे कुठून देईन जी. बुढी बिमार हाये. तिच्यानं कापसाले कुठी जानं होते. आन आबाजीचा कापूस अजून घरातच पडला हाये. सी सी आय ले टाकतो म्हने पर गाडी वाला लय पैसे मागून रायला. त म्याच मानलं आमचा बी कापूस धाडाचा हाये. एकाच गाडीत धाडू चार दिसान. म्हून थे बी थांबून हाये. दोघायचा मीयुन होतेच किती , त्यायचा सात किंटल न आपला नऊ किंटल,  सोया किंटल एकाच गाडीत जाते ना. मुन थेबी थांबून हाये. चारशात होते ना तुमचं जानं यन . थांबा शंभर अजून ठिवा खिशात. खर्च नका करजा. पर रहाऊ द्या अडी अडचणीले. असे म्हणून सूनती घरातून एक शंभराची नोट घिऊन आली. आन रामाच्या हातात देली. तसा महादेव बोलला चाल गा मंग. झालं ना तुय. सूनती हाये मुन तुय बरं हाये. न्हाई त कठीणच होतं गा तुय बी. चाल आता. तशी सुनीता बोलली . लोकर लोकर जा आन झाक पडाच्या आदी वापस या. दुपारची न्याहरी हाये या थैलीत. दोघबी येळवर खाऊन घेजा.

तशे दोघेही बस स्टॉप कडे निघाले. दोघेही दिसेनासे होई पावत सुनीती त्यायले पाहात रायली.

Sanjay R.

” मार्ग एकच समृद्धीचा “

मार्ग एकच समृद्धीचा
उद्द्योग भाग जीवनाचा ।
कर्माविना चाले काय
प्रश्न मोठा हा पोटाचा ।
कष्ट करून लाभते सारे
सुगन्ध दरवळे घामाचा ।
उद्योग किती हा कामाचा
आनंद देई जीवनाचा ।
Sanjay R.

” ये तू घरा “

शोधू कुठे मी
तू सांग जरा ।
नजर लागली
ये रे तू घरा ।
गेलास परदेशी
देश आपला बरा ।
जीवनात माझ्या
ही कुठली तऱ्हा ।
आसवं डोळ्यात
नशिबाचा फेरा ।
Sanjay R.

” पाहू किती मी वाट “

पाहू किती मी वाट
बघ अवनीचा हा थाट ।
बघून मज उभी इथे
वाराही झाला सुसाट ।
छेडतो मज का असा
काठ सागराचा अफाट ।
परतल्या या लाटा किती
घेऊन  क्षणाची गाठ ।
येना सख्या रे तू  परत
ओढ तुझी मनात दाट ।
सोबतीने तुझ्या संवे
बघेन रोज नवी प्रभात ।
Sanjay R.

” सोड ना अबोला “

काय तुझ्या मनात
सोड ना अबोला ।

देऊ मी काय सांग
हवे नको ते तुला ।

फुलव हास्य तुझे
माझ्या गुलाब फुला ।

बसवून अंतरात
हलविन मी झुला ।

नको रागावू असे
सोड तुझा अबोला ।
Sanjay R.

” मोगऱ्याची कळी “

बघून तुझ्या गालावर
गोड गुलाबी खळी ।

मनात माझ्या खुलली
जशी मोगऱ्याची कळी ।

सहजच मी गुणगुणलो
चार प्रेमगीताच्या ओळी ।

शब्दांना कुठले नव्हते बंध
तरी का ओठांना ते छळी ।
Sanjay R.